Informatieavond in de bieb – gemiste kans?
- 30 maart 2025
Op 25 maart was ik aanwezig bij een informatieavond in de bibliotheek van Assen, georganiseerd door oudervereniging Balans. Het thema: leesproblemen en dyslexie. Met een kleine stand van Hoebedoeloe mocht ik erbij zijn – vooral omdat ik zo’n twaalf jaar vrijwilliger ben geweest bij Balans. In die jaren organiseerde ik bijeenkomsten, gaf ik informatie en luisterde ik naar talloze ouders die vastliepen met hun kind.
Het voelde vertrouwd om er weer te zijn, maar tegelijkertijd merkte ik dat er weinig veranderd is in de koers van Balans.
De avond werd gevuld met presentaties van bekende namen in ‘dyslexieland’: RID, OCRN, Timpaan, een dame van het NKD en iemand van de bibliotheek. De toon van de grote instituten was voorspelbaar. Het ene digitale programma klonk nog mooier, speelser en efficiënter dan het andere – alsof een leerprobleem op te lossen is met een paar slimme softwaremodules. Maar wie écht luistert naar ouders en kinderen, weet dat er meer nodig is dan een strak protocol en een mooie interface.
De bijdrage van de bibliotheek was wél praktisch. Boeken zoeken op het Makkelijk Lezen Plein – dat geeft ouders tenminste iets tastbaars om mee naar huis te nemen.
Toen kwam het NKD. Een theoretisch verhaal over ‘leesproblemen’, ‘dyslexie’ en ‘ernstige dyslexie’, ondersteund met een glijbaanmetafoor. Op papier misschien aardig bedacht, maar in de zaal werd vooral gezucht. Het voelde ver van de praktijk, alsof de zorgen van ouders langs hen heen gleden.
Opvallend: er werd geen ruimte gegeven aan alternatieve visies. Terwijl juist dat had kunnen verrijken.
Na afloop kwamen meerdere mensen naar mijn stand. Ze vroegen waarom ik niet had verteld over mijn werkwijze. “We hadden graag jouw visie gehoord,” zeiden ze. En dat snap ik. Want mijn aanpak is anders – ik kijk naar hoe een kind informatie verwerkt, niet alleen naar het eindresultaat. Maar ik kreeg het podium niet. Daar was geen ruimte voor binnen het programma van Balans.
Een gemiste kans.
Als landelijke oudervereniging mag je verwachten dat er openheid is voor meerdere zienswijzen. Niet alleen voor de ‘officieel erkende’ routes. Zeker wanneer die erkende routes lang niet voor elk kind de juiste blijken te zijn.
En dan – als afsluiter – kreeg ik de vraag of ik terug wilde komen als vrijwilliger. Dat verbaasde me. Want als je iemand uitnodigt om mee te doen, maar haar stem niet laat horen… wat voor samenwerking is dat dan?
Ik denk terug aan een avond die ik ooit zelf organiseerde, mét Balans. Spreker: Wim Bouman. Bezoekers: 160. Er lag informatie, er werden gesprekken gevoerd, ouders konden hun verhaal kwijt. Dáár ontstond beweging. Dáár begon begrip.
Dat is waar ik in geloof. Dat is wat ik blijf doen. Met of zonder microfoon.
<< Ze moest naar het praktijkonderwijs Letterdief ... >>