Ze moest naar het praktijkonderwijs
- 6 januari 2025
Zo rond de jaarwisseling is het altijd een mooi moment om terug te kijken op het afgelopen jaar. Een van de mooie dingen die ik heb meegemaakt is met een leerling die ik zo’n jaar of 6 geleden heb begeleid. Laten we haar Jane noemen. Ze zat in groep 8, een heel creatief kind, gezellig, onzeker, maar heel gemotiveerd. Ze kreeg als advies voor de middelbare school dat ze maar naar het praktijkonderwijs moest. Ik vond dat heel erg vreemd. Ik zag een heel mooi muzikaal, creatief kind dat veel in haar mars had maar niet kon leren uit boeken en volgens alle regeltjes op school. Ik heb ouders geadviseerd niet in te stemmen met praktijkonderwijs.
Na veel gedoe op school mocht ze het toch proberen op basis beroeps. Als het niet zou lukken dan kon ze zo terug naar het praktijkonderwijs dat in hetzelfde gebouw zat. Jane ging … basis beroeps … veel te gemakkelijk! Een paar maanden later kreeg ik een berichtje van haar ouders: ze is opgestroomd naar kader beroeps! Fantastisch om te horen. Wat was ik trots! Er kwam dus wel degelijk uit wat erin zat.
Er volgde een stilte, waarin we elkaar een beetje vergeten waren. Maar vorig jaar kwam er via de app een berichtje van Jane. “Ik speel mee in een theatervoorstelling. Kom je kijken?” Ik was helemaal vereerd en zat samen met mijn man en haar opa en oma op de eerste rij. Het was een bijzondere voorstelling waarin eigenlijk nauwelijks gesproken werd en Jane een kleine rol had. Ik was supertrots op haar. Mooi om te zien dat ze zich ontwikkeld had van een onzeker meisje naar iemand die gewoon op een podium gaat staan en meespeelt.
Een paar maanden geleden kreeg ik ineens weer een berichtje van Jane. Een filmpje deze keer. Jane stond op het podium en hield een verhaal over zichzelf. Heel knap gedaan. Maar ik twijfelde even over de inhoud…. ging dit nou ook over mij? Ik stuurde haar een berichtje dat ik het heel knap vond wat ze had gedaan, maar vroeg haar ook even of het ook op mij sloeg. Ze antwoorde: “Nee, alleen hoe het schoolsysteem jongeren behandelt. Jou zeker niet!” Ik was weer trots op haar.
Een paar weken later nodigde ze me uit. Ze moest hetzelfde stuk nog een keer doen voor publiek, op een afscheid van de directeur van het kunst en cultuurcentrum. Ik kende de beste man niet, maar ik was erg nieuwsgierig hoe Jane dit zou doen.
Geweldig om haar weer te zien! Ik ontmoette haar in de hal en zag geen onzeker meisje, maar een zelfverzekerde jonge vrouw. In de theaterzaal deed ze vol zelfvertrouwen haar verhaal. Daarna werd ze uitgenodigd om plaats te nemen aan een ronde tafel en werd er een gesprek gehouden met haar, die directeur en nog een kunstenaar. Ze praatte in dat gesprek met zoveel gemak en een zelfverzekerde houding, alsof ze dit dagelijks deed. 17 Jaar! Toen ik 17 was stond ik ook geregeld op een podium, maar niet om mijn mening te geven en in gesprek te gaan met allerlei mensen. Ik denk niet dat ik dat toen durfde. Wat was ik trots!
Was dit nou dat meisje waarvan ze op de basisschool hadden gezegd dat ze maar naar het praktijkonderwijs moest? Ik blijf Jane volgen; een prachtige paradijsvogel met een gouden toekomst!
<< Informatieavond in de bieb – gemiste kans? >>