Het meisje dat niet stil kon zitten
- 1 september 2025
Ik was op een school in het basisonderwijs; groep 3/4 . Een grote groep met iets meer kinderen in groep 3 dan in groep 4. Mijn collega kende de groep al omdat ze de helft vorig jaar ook had gehad. Er zaten heel wat uitdagingen in deze groep, de kinderen waren druk en gebeurde van alles wat de aandacht opeiste van mijn collega. Ik rommelde wat in de kast, om me voor te bereiden en om stiekem al een indruk te krijgen van de gang van zaken en de werkwijze van mijn collega. Ze was duidelijk gestrest omdat de dingen niet zo gingen als zij wilde.
“Ga nou eens gewoon zitten” riep ze naar een leerlinge met een brilletje. “Ik heb je net ook al gezegd dat je moet blijven zitten!” Geschrokken ging het meisje zitten en keek voor zich. Juf gaf de opdracht en heel langzaam kwam ze weer omhoog en stond ze weer rechtop. Juf had het nog niet door. Tot…. “Ga zitten!” weer klonk. Ze stortte neer op haar stoel met een angstig gezicht. Niet begrijpend wat ze fout deed. Voorzichtig zocht ze oogcontact met mij. Ik liep naar haar toe, gaf haar een aai over de bol en vroeg wat er aan de hand was. “Ik kan het niet”, snikte ze.
Ik keek in haar werkschrift en zag dat ze de opdrachten nog niet had ingevuld. Ondertussen probeerde ze weer op te staan. “Ik help je even”. Ze stond naast me en vulde de opdracht goed in. Ondertussen vroeg ik me af wat er met dit bescheiden meisje aan de hand was.
Ze had een brilletje met hele dikke glazen. Waren de glazen nog goed? Waren de ogen goed ontwikkeld om goed te kunnen lezen? Werkten de ogen voldoende samen? Ik vroeg haar in welke groep ze zat toen ze haar bril kreeg. “In groep 1”, was het antwoord.
Waarom ging dit meisje steeds staan? Ze zat vooraan in de klas, maar aan de zijkant, zodat ze andere kinderen niet in de weg stond als ze ging staan. Was dit de juiste plek voor haar? Moest ze niet gewoon in het midden vooraan zitten?
Het staan, dat vond ik ook vreemd. Maar ik bedacht dat dit waarschijnlijk te maken had met een reflex dat nog actief was bij haar. Een reflex waardoor je niet kunt blijven zitten.
Ik heb na schooltijd moeder aangesproken en verteld dat ik twijfelde aan haar ogen. Moeder kwam uit Vietnam en begreep niet precies wat ik bedoelde. Een paar dagen later kwam vader. Hij sprak wel voldoende Nederlands om te begrijpen wat er aan de hand was. Ik heb hem doorverwezen naar een functioneel optometrist. Deze is gespecialiseerd in oogsamenwerking.
En het steeds maar willen gaan staan? Dat hebben we met de hele klas opgelost door oefeningen te doen die het helpen om het reflex te integreren. Niet moeilijk, wel nodig. En de hele klas had er plezier in, zonder dat zij in een uitzonderingspositie kwam.
<< Als je doet wat je altijd deed ... >>